Cztery zielone dni – Irlandia

    
     Bilety w tak niskiej cenie udało się kupić jeszcze w czasie wakacji. Głupio by jednak było, gdyby lot do Irlandii wyniósł nas mniej, niż przejazd z Krakowa na lotnisko w Warszawie, skąd miał wylatywać nasz samolot. Zacząłem więc szukać alternatywy i jakiś czas później miałem już dwa bilety do stolicy linii PolskiBus. Za osiem złotych. 
    
     Ale dość o pieniądzach.
  
     Chmury – tylko tyle widać przez małe okienko w samolocie. Podchodzimy do lądowania, przebijamy się przez warstwę nimbostratusów i naszym oczom nieśmiało ukazuje się Irlandia. Pierwsze wrażenie – faktycznie jest zielona!
  
  
     Lądujemy w Cork, sporym mieście, które sto lat temu było ostatnim przystankiem Titanic’a przed wypłynięciem w tragiczny rejs. Słynnego portu nie odwiedzamy, gdyż mimo historycznej wartości, jest to jedynie nieciekawy, współczesny, szary port.
   
  
     Czas złapać pierwszego stopa na Zielonej Wyspie. Wystawiamy kciuki i po chwili zatrzymuje się irlandzkie auto, a w nim… Polak. Jedziemy z nim wprost do uroczej miejscowości Limerick, w której poziom świątecznego klimatu osiągnął już ten stan, co w Polsce tydzień przed wigilią.
  
     Na mojej liście marzeń widnieją dwa wpisy dotyczące Irlandii. Pierwszy z nich: „wypić Guinness’a w irlandzkim pubie” mogę wykreślić już pierwszego wieczora. Zanim jednak opróżnię kufel ciemnego piwa, przemierzamy całe miasto w poszukiwaniu najbardziej irlandzkiej knajpki. Nie można wszak delektować się smakiem tradycyjnego trunku w jakimś tam zwykłym pubie. Wreszcie znajdujemy satysfakcjonujące miejsce i mimo wysokiej ceny wypijamy Guinnessa… na pół. 
    
   
  
     Noc spędzamy u sympatycznego Davida z CouchSurfingu. Rano otwieram oczy i od razu wpadam w dobry humor, bo przez zasłonkę przebijają się ostre promienie słońca. Znów jest piękna pogoda, co cieszy tym bardziej, że dziś jedziemy w najpiękniejsze miejsce tej podróży. Miejsce, które nie raz spowite jest mgłą krzyżując plany turystom spragnionym pięknych widoków. Po drodze jednak niebo zasnuwa się deszczowymi chmurami, a nasze nastroje szarzeją wraz z pogodą. Zaczyna padać, ale po kilkunastu kilometrach znów wychodzi słońce, a po chmurach nie ma śladu. Kiedy opowiadam kolejnym kierowcom, o tych pogodowych anomaliach, żaden z nich nie wykazuje specjalnego zdziwienia. Przecież to Irlandia…
 
   
     Cliffs of Moher – jednoznacznie kojarząca się Polakowi nazwa nie ma jednak nic wspólnego z żadnym radiem, ani opcją polityczną – to potężne klify, jedno z najbardziej popularnych miejsc Irlandii. Pionowe ściany opadające ponad dwieście metrów do spienionego oceanu. Nie sposób oddać w słowach ich potęgi. Nie sposób oddać jej na zdjęciach. Nawet na żywo ciężko dostrzec, jak są ogromne, a kiedy już się to uda i tak trudno uwierzyć własnym oczom.
 
  
 
 
  
     Spacerujemy wzdłuż klifów do zachodu, upajając się piękną pogodą, a wieczorem wracamy do Davida. Nasz gospodarz nie kryje zdziwienia, że udało nam się przejechać dziś prawie dwieście kilometrów. Jest w szoku, że autostop może być tak efektywnym i szybkim środkiem transportu. Faktycznie, w Irlandii stopowanie jest zaskakująco łatwe i przyjemne, a czas oczekiwania na okazję to średnio pięć minut.
  
     Trzeciego dnia naszej irlandzkiej przygody udajemy się do leżącego nad oceanem Dingle. Cały dzień, o dziwo, świeci słońce, ale w momencie dotarcia do celu, spadają na nas pierwsze krople deszczu. Plan przejechania widokowej pętli po malowniczym półwyspie spala na panewce. Chodzimy więc po mieście i szukamy najtańszego hostelu, bo CouchSurferów niestety w pobliżu nie było. 
 
  
     Wieczorem udajemy się do klimatycznej tawerny, gdzie akurat rozpoczyna się koncert. Uwielbiam irlandzką muzykę, a możliwość posłuchania jej na żywo, na Zielonej Wyspie, z Guinnessem w ręku, było marzeniem trudnym do zrealizowania podczas tak krótkiej, autostopowej wycieczki. A jednak, udało się!
   
  
     Następnego dnia słońce znów świeci ostrymi promieniami. Jest ciepło i pięknie, a my… musimy wracać. Żeby zdążyć na poranny lot już dziś wieczorem powinniśmy być w oddalonym o ponad dwieście kilometrów Cork. Z drugiej strony, być na tym pięknym półwyspie i nie objechać trasy widokowej. W taką pogodę nie zobaczyć, co to miejsce ma nam do zaoferowania. Podejmujemy ryzyko. Łapiemy stopa w stronę oceanu i wkrótce zatrzymują się przesympatyczni Ruth i Tony.
  
  
     Ruth i Tony wybrali się na wycieczkę bez celu. Nie wiedzą gdzie chcą jechać, więc zgadzają się jechać wszędzie tam, gdzie my zaproponujemy. Od słowa do słowa ustalamy, że objedziemy półwysep, zobaczymy najciekawsze miejsca na trasie, a wieczorem udamy się… na lotnisko. Ryzyko się opłaciło!
  
   
  
  
     Półwysep Dingle urzekł mnie jeszcze na etapie planowania tej wyprawy. Jego zdjęcia przedstawiały taką Irlandię, jaką sobie wyobrażałem i jaką chciałem zobaczyć. Na mojej liście marzeń jest nawet pozycja: „Zobaczyć zieloność Irlandii” i właśnie tutaj chciałem je spełnić. Tętniące zielenią łąki, opadające skalistym zboczem do wzburzonego morza, pastwiska pełne owiec, rozdzielone kamiennymi ogrodzeniami i rozrzucone gdzieniegdzie szare domy, wyciągnięte niemal ze średniowiecza. To widok, który chciałem zobaczyć na Zielonej Wyspie i muszę przyznać, że jestem w stu procentach usatysfakcjonowany. 
 

  
  
  
     Wieczorem zwiedzamy jeszcze absolutnie nieciekawe stare miasto w Cork. Noc spędzamy na lotnisku, a nad ranem wznosimy się w powietrze. W samolocie podsumowujemy wycieczkę. Miało padać, a świeciło słońce. Miało być ciężko z autostopem, było bajecznie łatwo. Miało być pięknie, a było przepięknie! Irlandia jest niezwykła, a jej krajobrazy są niemal wyciągnięte ze snów. Bo ta podróż była jak sen. Sen, który nagle z szarej rzeczywistości przenosi w piękny, kolorowy świat. Sen, który szybko i zupełnie niespodziewanie kończy się, pozostawiając jedynie zamglone wspomnienia. Wspomnienia obrazów, zapachów, dźwięków, ludzi i emocji, które są najcenniejszą pamiątką jaką można przywieźć z każdej podróży.