Islandia niskobudżetowo – za pięćset złotych

     Niezwykle ciężko przyszło mi napisanie tej relacji. Siadałem do niej kilkanaście razy, próbując opisać jak najwierniej piękno Islandii. Starałem się oddać jej wyjątkowość, jej niezwykły klimat, zachwycające krajobrazy. Za każdym razem, po nieudolnych próbach przelania wspomnień na papier (a właściwie na monitor), rezygnowałem. Powtarzało się to wiele razy, aż wreszcie uznałem, że mi się nie uda. Islandia jest zbyt niezwykła, żeby ją opisać. Islandię trzeba zobaczyć!

     Samolot odrywa się od angielskiej ziemi nad ranem. Z nami na pokładzie. Kilka godzin później naszym oczom ukazuje się żółtawa powierzchnia wyspy, na której spędzimy następny tydzień. Oczywiście to, czego obawiamy się najbardziej to pogoda, bo ta, na Islandii bywa kapryśna, szczególnie we wrześniu. Dziś jednak, świeci ostre słońce.

  
  

Wodospady

     Jest nas czwórka, więc dzielimy się na dwa zespoły i łapiemy stopa na wschód. Jeszcze tego samego dnia docieramy pod dwa przepiękne wodospady. Islandia to bowiem kraj wodospadów. Jest ich tak dużo, że wiele nawet nie ma nazwy. Nawet takie, które są większe i piękniejsze od Wielkiej Siklawy – największego polskiego wodospadu, tłumnie odwiedzanego przez turystów. Tak piękne wodospady, są na Islandii zupełnie pomijane, gdyż nie dorównują tym najpiękniejszym. Nie dostają nawet własnej nazwy. Skala piękna jest na Islandii całkowicie przesunięta.

Nad wodospadem Skógafoss rozbijamy obóz. Malownicza polana, z widokiem na ocean jest miejscem idealnym do spędzenia nocy.

Późnym wieczorem tuż przy naszym namiocie słyszymy szmery. „Ktoś jest obok” – myślę sobie, delikatnie rozsuwając suwak. Rozchylam tropik, a moim oczom, w odległości mniejszej niż pół metra, ukazuje się wielka paszcza konia, wyjadającego śmieci z prowizorycznego śmietnika. „Uff, to tylko koń”. Śmietnik, szerokim łukiem, wędruje więc kilka metrów dalej, a koń (już nie łukiem) za nim.

 „To by było na tyle dobrej pogody” – stwierdzamy, kiedy nad ranem na namiot spadają krople deszczu. Kiepska pogoda miała się utrzymywać kilka dni, stopniowo się pogarszając. Póki co jeszcze, da się łapać stopa, więc jedziemy na wschód wyspy, zatrzymując się w każdym ciekawym miejscu. A że na Islandii ciekawe jest niemal każde miejsce, możecie sobie wyobrazić jak często się zatrzymujemy.

Autostop na Islandii jest o tyle specyficzny, że funkcjonuje niemal wyłącznie dzięki turystom. Cztery na pięć samochodów to te z wypożyczalni. Ale to bardzo dobrze! Bo tacy turyści, w pożyczonym samochodzie mają ten sam cel co my – eksplorować wyspę! Ku naszej radości zatrzymują się więc przy każdej napotkanej atrakcji.

Kulminacja brzydkiej pogody następuje, kiedy docieramy do Jökulsárlón – lodowego jeziora, po którego tafli pływają ogromne bryły odłączone od pobliskiego lodowca. Pomiędzy nimi dostrzec można gromady fok. Miejsce to wygląda jak Antarktyda! Niestety, rzęsisty deszcz nieco zabiera mu uroku.

Nadchodzi czas na szukanie noclegu. Mokra trawa i ulewny deszcz, absolutnie nie sprzyjają rozbijaniu namiotu, więc szukamy alternatywy. Planujemy spać w kościele, ale okazuje się, że na noc zostaje zamknięty. Niebawem znajdujemy opuszczoną ciężarówkę, z całkiem zadbaną kabiną. Już mamy się w niej zadomawiać, kiedy dostrzegamy stojący obok mały blaszany barak – miejsce schronienia się turystów w niesprzyjającej pogodzie. Niegdyś, z pewnością stał z daleka od cywilizacji, ratując niejednego wędrowca przed wiatrem i deszczem. Dziś, przewieziony na mały skład, rdzewieje na samotnej emeryturze. Z pewnością ucieszył się, że znów może być potrzebny. Znów, tak jak za młodu, może realizować swoje przeznaczenie – to do czego był stworzony. Może uratować kolejnych turystów przed złą pogodą – nas!

Po drugiej stronie całkiem sporego wzniesienia znajduje się kolejna atrakcja z naszej listy – bazaltowe słupy, uformowane z zastygłej lawy. Wspinamy się więc i granią, w gęstej mgle idziemy na drugą stronę.

W Islandii jest wiele źródeł geotermalnych. Niektóre z tych źródeł „zasilają” odkryte baseny. Niektóre z tych basenów zostały opuszczone. W jednym z takich opuszczonych basenów spędzamy popołudnie. Grzejemy się w gorącej wodzie wraz z kilkoma innymi turystami. Oczywiście wyjście z takiego basenu może śmiało wziąć udział w konkursie na najbardziej nieprzyjemne uczucie na świecie.

Tego wieczoru nie pada, ale namiotu nie chce nam się rozbijać z czystego lenistwa. Rozpieszczeni ostatnimi luksusami turystycznego baraku, szukamy czegoś o podobnym standardzie. Ostatecznie, w przemysłowej dzielnicy małego miasteczka Selfoss, znajdujemy starą, robotniczą przyczepę. Mnóstwo styropianu leżącego na podłodze i, przede wszystkim, dach nad głową zapewniają nam komfortowy nocleg.

Drugi i ostatni dzień pięknej pogody! Wykorzystujemy go aby zobaczyć kolejny wodospad (a jakże!), oraz gejzer o mało wyszukanej nazwie Geysir (tak naprawdę to od jego nazwy wzięło się słowo „gejzer”). Geysir wybucha raz na kilkadziesiąt lat, ale obok znajduje się nieco mniejszy, wybuchający co kilka minut.

Wieczorem docieramy do Ameryki. Tak! Do Ameryki! Na Islandii bowiem stykają się płyty tektoniczne – amerykańska i europejska. Połączenie to nie jest może specjalnie spektakularne, ale całkiem widoczne. Przeskakujemy więc sobie z jednego kontynentu na drugi.

Nazajutrz oczywiście pada i wieje. Wyciągamy kciuka, którego ledwo widać spod powiewającej peleryny przeciwdeszczowej. Zatrzymuje się pierwsze auto (staliśmy jakieś 10 min – taki był ruch). „Kierowca musiałby nie mieć serca, żeby się nie zatrzymać tak upodlonym turystom” – pomyślałem, widząc jak żałośnie wyglądamy.

Młody Islandczyk dowozi nas do Reykiaviku. Przejeżdża przez przez najważniejsze miejsca miasta, opowiadając liczne ciekawostki. Pokazuje nam na przykład muzeum penisów. Zapalony pasjonat (!) męskich członków, zbiera eksponaty od przedstawicieli setek gatunków (ludzkiego jeszcze nie ma w kolekcji).

Wysiadamy pod kościołem, gdzie za półtorej godziny ma odbyć się polska msza. „Gdyby tak znaleźć ciepłe i suche miejsce do przeczekania” – mówię do Iwony rozżalonym głosem – „może mają tu jakieś salki?”. W tym momencie ze świątyni wychodzi starsza kobieta i z szerokim uśmiechem pyta: „Macie ochotę na kawę? Chodźcie za mną!”. Zgadnijcie gdzie nas zaprowadziła… Do przykościelnych salek. Kawa, herbata, ciastka do woli. A do tego przemiłe towarzystwo szczerze zainteresowanych nami osób.

Tego dnia, zaliczam łapanie stopa w najgorszych warunkach pogodowych. Buty przemakają mi już w połowie drogi na wylot z Reykiaviku. Gdy docieramy do odpowiedniego miejsca jesteśmy już całkiem przemoczeni. Peleryna przeciwdeszczowa niewiele daje przy tak porywistym wietrze. Stajemy na poboczu. Wieje do tego stopnia, że czasem niemal nas przewraca. Zimne powietrze, i ulewny deszcz uderzają w nas z ogromną siłą, przemaczając nasze ubrania, oraz tekturę z napisem „Keflavik”. Ale Islandczycy to dobrzy ludzie – pierwsze auto zatrzymuje się już po kilku minutach.

Couchsurfing

Gdybyśmy tej nocy mieli spać w namiocie, to byłaby to chyba najgorsza noc w moim życiu. Cały czas pada, a my jesteśmy przemoczeni do suchej nitki. Dzięki Bogu, na tę jedną noc, zaprosił nas Mundi z Couchsurfingu. Suszymy ubrania i buty, bierzemy prysznic i robimy pyszne spaghetti, rozkoszując się suchym, ciepłym schronieniem.

Tego dnia, Polska zdobędzie mistrzostwo świata w siatkówce. Mundi nie ma kanału sportowego, więc jedyne co nam pozostaje, to użyć smartfonowej aplikacji. Oczywiście o fonii, ani tym bardziej wizji, nie ma co marzyć. Musimy się zadowolić samą tablicą wyników, na której raz na jakiś czas zmieniają się cyferki. Na szczęście częściej zmieniają się te po stronie Polaków! Emocje sięgają zenitu, kiedy cała nasza piątka, wpatrzona w mały ekran telefonu obserwuje zmianę cyfry 23, na 24. Wreszcie pojawia się upragnione 25! Polska mistrzem świata!!

Ostatniego dnia tej podróży zwiedzamy okolice lotniska. Podziwiamy małe islandzkie miasteczka, odwiedzamy Blue Lagoon – termalne baseny z turkusową wodą i obserwujemy czerwony zachód nad oceanem. Tego dnia nie pada. Islandia żegna się z nami całkiem przyzwoitą pogodą, choć ta przez cały tydzień nieco nam dokuczała. Nie zobaczyliśmy wszystkiego co chcieliśmy, nieraz zmokliśmy i trzęśliśmy się z zimna. Ale wspomnienia mają cudowną moc wymazywania negatywnych uczuć i emocji, oraz wzmacniania tych pozytywnych. Siedząc w wygodnych fotelach samolotu powrotnego pamiętamy już jedynie, że było cudownie! Ze smutkiem żegnamy zielone brzegi wyspy. Jesteśmy jednak pewni, że nie na zawsze!

Islandia niskobudżetowo