Autostop w grudniu – Brno

     Z okazji barbórki – święta górników, nasz górniczy wydział miał trochę godzin rektorskich. Udało się wygospodarować aż cztery dni wolnego. Trzeba było to jakoś wykorzystać. Padło na czeskie Brno – mieliśmy tam nocleg, Czechy są piękne, a dystans 300 kilometrów to w sam raz jak na autostopową podróż przy ujemnych temperaturach.

  

     Wstaję rano, patrzę za okno – pada. Nie dobrze. Najgorsza pogoda dla autostopowicza. Mimo wszystko, zbieramy się i jedziemy na wylot. Nie jest tak źle. Z parasolem też można łapać.

 

  

  

  

     Zatrzymujemy się u Grześka – kuzyna Iwony. Wieczór spędzamy na spacerach po starym mieście. Następnego dnia mamy w planach udać się do Pragi, ale Brno jest tak piękne, że postanawiamy zostać tu cały weekend.

  

  

     Następnego dnia z przerażeniem stwierdzam, że w moich ukochanych spodniach, w których zwykle jeżdżę mam dziurę. Wiele ze mną przeszły, mimo to, z żalem, muszę się z nimi rozstać.

  

  

     Cały dzień zwiedzamy Brno. Oglądamy zamek, katedrę i dwa ryneczki, na których trwa jarmark świąteczny oraz wiele ciekawych koncertów, m.in. naśladowcy Louisa Armstronga.

  

  

Wieczorem przygotowujemy tradycyjne, czeskie knedliki.

  

  

     W sobotę udajemy się 30 kilometrów na północ do parku narodowego Moravski Kras. Nie wiemy o nim nic oprócz tego, że są tam jakieś jaskinie. Złapana na stopa dziewczyna wybiera się właśnie na spacer w te rejony, więc mamy przewodniczkę. Chodzimy trochę po ruinach jakiegoś zamku, po czym schodzimy do doliny, w której znajduje się wejście do najpiękniejszej z jaskiń – Punkvy.

  

  

     Chodzimy skalnymi korytarzami, podziwiając stalaktyty i stalagmity, aż w końcu wychodzimy na otwartą przestrzeń – do wnętrza ogromnej, wysokiej na 140 metrów przepaści Macocha. Miejsce robi na mnie ogromne wrażenie. Niestety zdjęcia nie są w stanie oddać ogromu tego miejsca.

  

  

     Na koniec, wsiadamy do łódki i podziemną rzeczką przepływamy skalnymi korytarzami do wyjścia z jaskini.

  

  

     Resztę dnia spędzamy na dalszym zwiedzaniu Brna, podziemi miasta oraz oglądaniu bluesowych koncertów. Rano zaczynamy łapać stopa w stronę Polski. Po pierwszej godzinie bezskutecznego machania kciukiem, czas na plan B: idziemy na inny wjazd na autostradę. W międzyczasie, w przypływie nudy, bawimy się grawitacją.

  

  

     Po kolejnej godzinie, czas na plan C: wychodzimy na środek autostrady i tam łapiemy. O dziwo, nie zważając na zakazy i surowe mandaty, zatrzymuje się już drugi samochód. Mimo tego szczęścia, do zmroku nie udaje nam się wydostać z Czech. W końcu o 17 jesteśmy w Cieszynie, gdzie idzie równie kiepsko. Herbata w termosie się kończy, a pierwszy samochód staje dopiero po dwóch godzinach. Jedziemy do Bielska-Białej. Tam zmarznięci i zmęczeni postanawiamy wrócić autobusem do Krakowa.

 

     Mimo fantastycznego weekendu, stwierdzam, że autostop w zimie nie jest tak samo przyjemny i beztroski, jak autostop w lecie…